به کجا میرویم
برخي
به سوي «اسم عظيم» خدا در حركت اند. مثلاً به دنبال علم يا كرامت يا حلم
يا قدرت يا گشاده دستي يا رزق و... هستند. اينان در واقع عبدالعليم اند و
عبدالكريم و عبدالحليم و عبدالقدير و عبدالباسط و عبدالرازق و.... يعني
آنها بندگان اسمي از اسماي عظيم الهياند كه در بخش نهايي به الله
برميگردد و البته اين بندگان، داراي مرتبه اي از كمال هستند. فراتر از
اين مرتبه، كساني هستند كه صيرورتشان به سوي «اسم اعظم» است. آنان عبدالله
اند و عبدالرحمن كه از بزرگ ترين و زيباترين اسم هاي خداي سبحان، همين
«اللّه» و «رحمن» است: (قل ادعوا اللّه او ادعوا الرّحمن أيّا ما تدعوا فله
الأسماء الحسني). آنان كه به سمت اين دو اسم اعظم در صيرورت اند، از اسم
هاي عظيم گذشته اند و به سوي لقاء الله يا لقاء الرّحمن حركت ميكنند،
همچون جويباري كه از درياچه و دريا، چشم پوشيده است و به سوي اقيانوس
ميشتابد. پس از اين دو مرحله، نوبت به مرتبه اي ميرسد كه انسان از
«تعيّن اسمي» در ميگذرد و به سوي «هويت ضميري» كه فراتر از «إلي الله» و
«إلي الرحمن» است.
صورت و سيرت انسان در قرآن ، آیت الله جوادی آملی ، صفحه ۱۰۷